خشونت استبداد علیه حق طلبی مسالمت آمیز

شوانه قادری یکی از فعالین جوان مهابادی بود که بطرز فجیعی توسط ماموران حکومتی به قتل رسید. اهالی مهاباد در اعتراض به این جنایت ضد بشری طی یک سلسله حرکات مسالمت آمیز خواهان روشن شدن قضیه و پیگیری عاملان این جنایت شدند. ابتدا رژیم هیأتی را جهت بررسی مسأله به مهاباد فرستاد که نتیجه ای نبخشید. در پی آن اهالی مهاباد بر خواسته خود مبنی بر معرفی و محاکمه جنایتکاران تاکید کردند. این خواسته از سوی حکومت با خشونت جواب داده شد. از طرف دیگر مردم در شهرهای دیگر کردستان از جمله در سنندج، پیرانشهر، سردشت، بوکان، سقز، بانه، دیواندره، اشنویه و مریوان و ... به برگزار ی تظاهرات همبستگی بطور مسالمت آمیز مبادرت ورزیدند که جملگی آنها با آتش گلوله های ماموران مسلح رژیم روبرو شده که در اثر آن تا کنون چندین نفر از شهروندان کرد ما کشته و صدها نفر زخمی شده اتد.

توسل حکومت به خشونت و برقراری حکومت نظامی و ایجاد فضای رعب و وحشت شیوه ایست که در مقابل حرکت اعتراضی مسالمت آمیز خلق کرد برای پیگیری یک خواست قانونی و روشن شدن یک جنایت بکار گرفته شده که هدف آن وادار به عقب نشینی کردن خلق کرد و سرکوب کردن جنبش اعتراضی و همبستگی مردم است.
نکته بسیار مهم در حرکت اعتراضی مردم کرد حفظ خونسردی و روحیه مبارزه مسالمت آمیز و متمدنانه و پرهیز از خشونت متقابل است. توجه به این امر برای جنبش دمکراسی و برابری اقلیت های ملی ایران از اهمیت حیاتی برخوردار است.
سرکوب خشونت بار خلق کرد ازسوی بخش عمده محافل و نیروهای سیاسی و روشنفکری ایران با سکوت برخورد شده است که به نوبه خود بسیار سئوال برانگیز است. نیروهایی که خود را مدافع حقوق بشر و دمکراسی قلمداد می کنند چطور می شود در مورد حرکت وسیع و گسترده خلق کرد برای اعاده حقوق بشر، سیاست انفعال را برگزینند؟
شاید بسیاری ازفعالان سیاسی ما فراموش کرده باشند که نخستین یورش خشونت بارجمهوری اسلامی در اولین هفته های پس از بقدرت رسیدنش متوجه خلق کرد در سنندج و متینگ مسالمت آمیز خلق ترکمن در گنبد بود. ادامه این یورش خشونت بار با تهاجم به دفاتر احزاب و سازمان های سیاسی در تهران و دیگر شهرهای کشور و بهم ریختن آنها کشیده شد.
تجربه یکصد ساله تاریخ کشورمان مؤید این حقیقت است که تهاجم حکومت های استبدادی به آزادی ها و حقوق دمکراتیک همیشه با یورش به اقلیت های ملی ایران و سرکوبی خشن جنبش حق طلبانه آنها شروع شده و با قلع و قمع آزادی های نیم بند موجود وزندانی کردن، آزار و شکنجه آزادیخواهان در سراسر کشور خاتمه یافته است.
تجربه مذکور با توجه به سیاست های حکومت در قبال کردها و دیگر اقلیت های ملی کشورمان هشداری جدی به همه نیروهای آزادیخواه و مدافعین دمکراسی و حقوق بشرمیهنمان است. این نیروها همانگونه که در دفاع از آزادی زندانی شجاع و قهرمان اکبر گنجی از هر روش انسانی ممکن استفاده کرده و میکنند تا استبداد حاکم را وادار به تسلیم نمایند، در همبستگی با جنبش خلق کرد نیز نبایستی از هیچ کوششی دریغ ورزند.

اورمان