زمانی برای سیاست تفرقه بینداز و حکومت کن

این روزها در ترکمنصحرا در ارتباط با نامزدهای مختلف حکومتی شاهد تبلیغات و اعلام حمایت های گوناگون هستیم. به نظر می رسد این بار بر خلاف هشت سال گذشته که اکثر روشنفکران و مردم ترکمن که همانند بسیاری از مردم ایران حامی اصلاحات و خاتمی بودند ما با صف بندی های جدید وضعییت دیگری از تقسیم آرا مردم روبرو باشیم. این امر البته فی نفسه خود ایرادی ندارد زیرا که اقشار، طبقات و گروه های مختلف اجتماعی گوناگون در یک جامعه منافع متفاوت و گاه متضادی دارند و طبعا بر اساس منافع خود عمل میکنند. اما آنچه که در این میان مهم است برخورد هشیارانه روشنفکران و مردم به این رقابت ها می باشد که مورد سوء استفاده حکومتگران که به چیزی جز منافع خود نمی اندیشند قرار نگیرد.

در واقعیت حکومت های استبدادی برای ادامه فرمانروایی و پیشبرد سیاست های خود به ابزارها و ترفندهای گوناگونی متوسل می شوند. قلدری و ایجاد ترس و وحشت ازمعمول ترین این روش ها است. شیوه دیگرهمانا سیاست محیلانه و معروف تفرقه بینداز و حکومت کن است که به ویژه در ایامی که حاکمان خودکامه به لحاظ ملی و بین المللی باد در بادبان ندارند آن را به کارمی گیرند.

حکومت جمهوری اسلامی در طول 26 سال عمر خود در مقابله با مردم و مخالفان خود اساسا این شیوه ها را به کار برده است. مردم ترکمن و نیروهای مترقی ترکمنصحرا این شیوه ها را با پوست و گوشت واستخوان خود لمس کرده اند. رژیم در اوایل عمدتا از سرکوب و ایجاد رعب و وحشت استفاده می کرد. به مرورو با گسترش نارضایتی مردم ومحدودتر شدن پایگاه اجتماعیش، طبیعی است که به سیاست تفرقه افکنی درمیان مردم روی بیاورد.

در سال های اخیر تغییر و تحولات بین المللی و در کشورهای همسایه و گسترش تمایلات آزادی خواهانه و دموکراسی طلبانه مردم و به ویژه ملیت ها واقوام کشورمان برای دستیابی به حقوق پایمال شده اشان حاکمان را به هراس افکنده است. علی یونسی وزیر اطلاعات رژیم که به خوبی از بی اعتباری رژیم در میان مردم کشورمان خبر دارد ، چندی پیش در مصاحبه ای مسئله اقوام و ملیت ها را مهم ترین چالش آینده رژیم نامید و چنگ و دندان نشان داد. حال پرسش اساسی این است که در عمل چگونه با این چالش ها برخورد می شود.

اخیرا خبرهائی ازتلاش برای تشکیل " لشکرهای استشهادی " در هر استان کشوربه گوش می رسد که آشکارا جنبه مصرف داخلی و ایجاد رعب و وحشت دارد. اکنون و در هنگامه انتخابات فرمایشی ریاست جمهوری فرصت مناسبی برای رژیم فراهم آمده است که سیاست تفرقه افکنی خود را هر چه بیش تر به کار گیرد.

رژیم که هیچگاه همبستگی و اتحاد نیروهای مترقی و مردم را بر نمی تابد برای بقاء خود سیاست های چندگانه ای را به پیش میبرد و با طرح آلترناتیوهای مختلف و رقابت های مجازی ، هم افکار عمومی مردم را آزمایش می کند و هم در میان آنها ایجاد توهم وچندگانگی می نماید. باندهای وابسته به قدرت آگاهانه سعی میکنند با استفاده از اختلافات کم یا زیاد برای خود پایگاه ایجاد کنند و در نهایت منافع خود و نظام را تامین نمایند.

هم اکنون نیزتبلیغات فریبنده نامزدهای ریاست جمهوری در واقع جنگ قدرتی است در مجموعه حکومت و نه برای دستیابی به یک دمکراسی واقعی و جامعه باز. جناح های اصلاح طلب حکومتی که می بینند زمان تغییر کرده است و نسل های تازه خواسته های خود را دارند برای حفظ و ادامه حاکمیت تدابیر جدیدی را ارائه میدهند. محافظه کاران سرمست از غارت مردم بر حکومت به شیوه سابق پای می فشارند.

به عنوان نمونه در دیدار دکتر معین با نورمفیدی زمانی که نورمفیدی بر اساس رهنمودهای بولتن های اطلاعاتی طرح مطالبات قومی راخیانت اعلام می کند، معین درمقابل تنها به گفتن این که باورش نشده است که دولت های قبلی کاری برای اقوام انجام داده اند اکتفا می کند. او البته به خوبی می داند که در صورت انتخاب شدن در چارچوب قانون اساسی کنونی و ساختار حکومتی ، یک تدارکات چی بیش نخواهد بود.

فعالیت کاندیداهای مختلف در ترکمنصحرا میتواند دست مایه ای باشد برای حکومت گران که با یک تیر دو نشان زده باشند. یعنی از طرفی تنور انتخابات را گرم کنند و از سوی دیگر با ایجاد رقابت های صنفی ، طایفه ای و محلی ، بخش های مختلف مردم را در برابر هم قرار دهند و در فرصت های آتی اختلافات را تشدید نمایند. شاید این صف بندی ها ناگزیر و یا مصلحتی باشد اما مهم این است که به همبستگی ملی و اتحاد دمکراتیک نیروهای مترقی ومردم ترکمن خدشه وارد ننماید. درست این است که روز پس از انتخابات جدا از اینکه نتیجه چه باشد ، چه آن هائی که به کاندیداهای مختلف رای داده اند و چه آن هائی که در انتخابات فرمایشی شرکت نکرده اند متحد و هماهنگ برای دستیابی به آزادی ، دمکراسی و حقوق ملی تلاش خود را پی گیرند.
اشه