فرا رسیدن اول ماه مهر، آغاز سال تحصیلی جدید در ایران، چه پیامی برای ملیت های غیر فارس دارد؟

اکنون 29 سال از به روی کار آمدن حکومت جمهوری اسلامی می گذرد. در طول این مدت مدارس و آموزشگاههای ایران، از دوران ابتدائی تا عالی، بر اساس سیاست های غرب ستیزانه سران این حکومت، که نام آن را طاغوت زدایی می نامند، در شکل و روش اداری در حد معیارهای آموزشی حوزه های دینی تنزل نموده است. اما در یک نگاه می توان متوجه گردید که علیرغم شعارها و ظاهر سازی های حکومت اسلامی، در تمامی عرصه های آموزشی در ایران فناوری های آموزشی غربی، چه از کانال اروپا و ژاپن و چه از طریق اتحادیه اروپا و روسیه، در کشور ایران دنبال می گردد. تنها تفاوتی که سیستم آموزشی ایران را از کشورهای مدرن دنیا متمایز می نماید، نحوه مناسبات و شیوه های تمرکزگرایانه نظام آموزشی می باشد
جدایی در بین جنس مرد و زن شدیدا ترغیب می گردد و تماس بین این دو جنس نیز حتی در بین معلمان و آموزگاران مدارس به حداقل رسانیده شده است. هنوز هم داشتن ریش برای آقایان و داشتن مقنعه و چادرهای اسلامی برای زنان پاداش های مادی و معنوی را همراه دارد
در مناطق ملی هیچ مدرسه ای بنام آنان، حتی به شکل خصوصی وجود ندارد و علیرغم تاکیدات ماده های 15 و 19 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، هیچ گونه اقدامی جهت تشویق دانش آموزان غیر فارس به داشتن مدارس به زبان مادری خود صورت نمی پذیرد
جمهوری اسلامی برای یک شکل کردن لباس دانش آموزان در ایران موفق گردیده است تا مقنعه و حجاب اسلامی (شیعی) را همه گیر بنماید. با این لباس و آرایش، بسیار مشکل است تا یک دانش آموز سنی مذهب ِ ترکمن و یا کرد و یا بلوچ را از دختران دانش آموز ِ خواهر زینب در قم، متمایز نمود
بهر حال تا زمانی که ملیت های غیر فارس و غیر شیعه در ایران، خود صاحب سیستم آموزشی ملی و مذهبی از آن خود نگردیده اند و تا زمانی که به زبان مادری آنان مدارس و نظام های آموزی دایر نگردیده است، اول مهر ماه های هر سال تنها صدای نواخته شدن ناقوس بدبختی ها را برای آنان تداعی خواهد نمود. نظام های حکومتی و حتی اپوزوسیون های سیاسی که بر این واقعیت عریان چشم فرو بسته اند هرگز نمی توانند منادی عدالت انسانی و برابری در ایران باشند