باران اسلحه در خاورميانه

از لوموند دیپلماتیک / نویسنده ماوریس لموینه

برگردان: آسیا تهرانی
از آسمان خاورميانه سلاح هاي آمريکايي مي بارد! در روز دوم اوت، کوندوليزا رايس، وزير امور خارجه آمريکا خاطر نشان ساخت که صادرات اسلحه اش در ده سال آينده به دوستان آقاي جرج دبليو بوش در منطقه يعني عربستان سعودي، مصر، کويت، بحرين، قطر، عمان و امارات عربي به ٤٦ ميليارد دلار خواهد رسيد. آيا فروختن چنين تجهيزات پيشرفته و مهمي به عربستان سعودي باعث نگراني اسرائيل نخواهد شد ؟ روز ١٥ اوت، واشنگتن کمک هاي نظامي خود را به تل آويو به ميزان يک چهارم افزايش داد و بدين ترتيب ميزان اين کمک ها در ده سال آينده به ٣٠ ميليارد دلار بالغ خواهد شد
در روز هفتم دسامبر ٢٠٠٦، جلسه عمومي سازمان ملل طي قطعنامه اي که توسط ١٥٣ کشور به تصويب رسيد، دستور داد که عهدنامه اي براي کنترل کردن خريد و فروش سلاح هاي غير اتمي که تا کنون خارج از موازين قراردادهاي بين المللي انجام مي پذيرفت تهيه گردد. بيست و چهار کشور از دادن راي خودداري کردند که از بين آنها مي توان چين، روسيه، هند، ايران، اسرائيل و پاکستان را نام برد. تنها يک کشور راي مخالف داد و آن هم آمريکا بود. شوراي اتحاديه اروپا آشکارا از اين قطعنامه حمايت کرد.تقريبا همزمان با اين وقايع، پاريس قراردادهاي مهمي با طرابلس امضا نمود که عبارتند از يک قرارداد ١٦٨ ميليون يورويي با شرکت MBDA (١) که ارتش هاي ٤١ کشور جهان را تجهيز مي کند [و در فروش سلاح هاي کنترل از راه دور رده اول را در جهان کسب کرده - م.] براي خريد موشک هاي ضد تانک ميلان، يک قرارداد ١٢٨ ميليون يورويي با EADS (شرکت فضانوردي و دفاع اروپايي) براي خريد يک سيستم ارتباطاتي راديويي Tetra. رئيس جمهور نيکلا سارکوزي با تعجب مي پرسد: « اين بار ديگر چه ايرادي از من گرفته خواهد شد؟ امضاي قرارداد؟ کارکردن به نفع شرکت هاي فرانسوي ؟» (٢). نه الزاما! اما ايراد کار اين است که اين تجارت مرگ بار بدون شفافيت و خارج از کنترل نمايندگان مردم انجام پذيرفته است... و ايراد بزرگ ديگرتشويق يک روند جنگجويانه مي باشد. در روز ١٨ سپتامبر ٢٠٠٦ يک سخنگوي هيئت نمايندگي صنايع تسليحاتي اعلام کرد که فرانسه مي بايست در سال ٢٠٠٧، شش ميليارد يورو اسلحه به خارج بفروشد درحالي اين رقم در سال ٢٠٠٤ به ٣٨/٣ ميليارد يورو بالغ مي شد.قاعدتا اعضاي جامعه اروپا موظفند از آيين نامه اي تبعيت کنند که آنها را به خصوص از هرگونه تشويق و يا کمک به کشمکش هاي موجود برحذر مي دارد. ليکن به خاطر صرفه جويي در هزينه توليد، ديگر سلاح هاي مدرن در يک مرکز توليد نمي شوند. بدين ترتيب شاهد آنيم که شرکت هاي اروپايي مانند EADS و يا آمريکايي، براي ساخت هليکوپتر جنگي جديد چيني، Z10، بدون آنکه سياست صادراتي چين برايشان مسئله باشد به چين فن آوري و نيز قطعات يدکي ارائه مي کنند. ناگفته نماند که چين تاکنون به سودان ماشين هاي جنگي فروخته است. (٣)داد وستد آتش افروزانه آمريکا در خاورميانه، به تحريک سوريه و ايران مي انجامد که هر لحظه قادرند به سوي چين و يا روسيه که با قدرت تمام وارد بازار جهانی شده اند روي آورند. نيجريه از « هداياي » فرانسه به ليبي نگران است چرا که ليبي ماه هاست که به ٣٠ هزار کيلو متر مربع از خاک نيجريه که سرشار از منابع نفتي و اورانيوم مي باشد چشم طمع دوخته است. اسرائيل که به خصوص عزيردردانه کاخ سفيد به شمار مي رود ديگر به واردات اسلحه اکتفا نکرده و خود به اولين صادر کننده اسلحه به کشور کلمبيا تبديل شده است. ونزوئلا به نوبه خود از اين امر يعني از قدرت جنگي کلمبيا و نيز از خصومت آمريکا با کشورش نگران شده و براي مدرنيزه کردن سلاح هاي خود به مسکو روي آورده است. تعداد فروشنده هاي سلاح در جهان رو به افزايش است: هند، کره جنوبي، آفريقاي جنوبي وغيره. هيچگاه تا کنون صنايع تسليحاتي تا اين حد شکوفا نبوده است. مخارج تسليحاتي جهان در سال ٢٠٠٦ مي بايست به رقم بي سابقه ٩/١٠٥٨ ميليارد دلار بالغ شده باشد (٤).« نتيجه اخلاقي » اين قضيه چيست؟ واضح است که اخلاقياتي در کار نيست. البته چرا، ناگفته نماند که پنتاگون رد ١١٠ هزار مسلسل کلاشنيکف و ٨٠ هزار هفت تير را که در سالهاي ٢٠٠٤ و ٢٠٠٥ به دولت کنوني عراق داده بود، گم کرده است (ديگر گم شدن ١٣٥ هزار جليقه ضد گلوله را به ميان نياورده ايم) (٥). هيچ بعيد نيست که اين سلاح ها به دست شورشيان افتاده باشد و براي حمله به نظاميان آمريکايي مورد استفاده قرار گيرند