چند تذکر ضروری در باره کارنامه " کانون فرهنگی و سیاسی خلق ترکمن"

بحث مربوط به کانون و تاریخچه آن علیرغم نوشته شدن مطالب کافی در نشریات و سایت های انترنتی، هنوز هم برای بعضی از دوستان به درستی جا نیفتاده است. این دوستان تصور می نمایند که کانون به صورت تشکلی سازمان یافته (مخفی و یا علنی) کماکان نقش آفریده و در هدایت جنبش ملی- دموکراتیک ترکمنان حضور داشته است. یعنی از سالهای 1357 تا 1366 شمسی و طبق تصورات این دوستان از همین تاریخ نیز بازسازی شده و به صورت نهادی مستقل از سازمان فدایی اکثریت در آمده است
اشتباه در اینجاست که: فعالیت های فرهنگی و ادبی در کنار سازمان فداییان اکثریت در این دوران که حتی در بعضی مقاطع به تداوم انتشار نشریه فرهنگی ایل گویجی نیز منجر می گردید، به حساب کانون پنداشته شده است
کانون و ستاد مرکزی شوراها به عنوان یک تشکل دموکراتیک، تنها در همان یکی دو سال اول انقلاب بهمن فعالیت داشته است و از سال 59 که از جمله انشعاباتی در سازمان فدایی صورت می پذیرد، نام کانون تدریجا به فراموشی سپرده شده و در عوض شعبه ای فرهنگی تحت نظارت هیئت سیاسی و اجرایی سازمان فدایی منطقه ایجاد می گردد که فعالیت های فرهنگی و ادبی آن مقطع وابستگان به سازمان اکثریت- ترکمنصحرا را که جسته و گریخته در منطقه و یا تهران و یا نقاطی دیگر صورت می پذیرفت هماهنگ می نموده است
می گویند در مثل مناقشه نیست! اگر چنین است می توان با مثال ثابت نمود که از سال 59 تا 67 شمسی یعنی تاهمان مقطعی که بحث هایی در باره بازسازی کانون مطرح می گردد، عملا هیچ نوع کانونی وجود نداشته است و آنچه نامیده می شد، فعالیت هایی فرهنگی تحت کنترل شعبه خلقهای سازمان اکثریت بوده است. دلیلش این است که با غالب شدن بینش توده ای در سازمان اکثریت، کانون که مزاحم و وبال گردن این نوع اندیشه است، برای همیشه دفع می گردد.

دوستانی هم در سال 90 میلادی در شماره های 1 و 2 نشریه تازه یول، در این مورد مطالبی نوشته بودند که در چند سال پیش، در نشریه سوز هم درج گردیده است، مطالعه آن نوشته نیز برای کسانی که علاقه به سرگدشت کانون دارند، می تواند مفید باشد
کانونی که بعدها ادعا گردیده است که بازسازی شده و از سازمان اکثریت مستقل گردیده است، تنها تا یکی دوسال بعد یعنی، در فاصله سالهای 66 تا 69 شمسی برابر با 87 تا 90 میلادی فعالیت داشته است. این تشکل نیز بعد از انتشار چند شماره از نشریه جدیدی با نام ترکمنستان به دلیل درگیری های داخلی به بن بست می رسد

بعد از آن مقطع نیز دوران رکود آغاز می گردد و حتی تلاش های بخشی از اصلی ترین بنیانگزاران کانون که با از سرگیری انتشار ایل گویجی و دادن شعار کنفرانس ملی در پی زنده کردن کانون بوده اند، به جایی نمی رسد و می شود گفت که از سال 93 میلادی تا چندی قبل، یعنی 14 سال تمام، کسی را نمی توان یافت که به نام کانون موضع گیری کرده و یا اعلامیه ای صادر نموده باشد
با در نظر گرفتن تاریخچه شفاف این کانون، که بیش از آنکه یار شاطر باشد خود بار خاطر گردیده و دائم باعث هرز رفتن انرژی ها گردیده است و به جای همگرایی و یا حداقل هماهنگی در بین فعالین موجود، باعث تشنج ها گردیده است! آیا عقل سلیم حکم نمی نماید که به جای سماجت در تحلیل غلط از واقعیت کانون، برای همیشه به یک نوع آوری روی آورده و انرژی های خود را برای بهبود دادن مناسبات جاری مصرف نمائیم؟
چه فرقی می کند که نام تشکل مدافع حقوق مردم ما کانون باشد و یا هر چیز دیگر؟ مگر غیر از این است که در نهایت خود این تشکل ها وسیله ای بیش نمی باشند؟
م. قره جه بهمن ماه 85