سخنی کوتاه: اختلاف نظر و یا اتحاد عمل، کدامین عمده است؟

در کشوری که ما زندگی می کنیم، یعنی ایران، مسائل سیاسی بسیاری وجود دارد که سالیان فراوانی است که آسایش را از مردم گرفته و باعث فلاکت و بدبختی برای آنان از هرطبقه و قشر و از هر قوم و کیشی گردیده است. شهرهای بزرگ یک نوع بدبختی دارد و مردم شهرهای کوچک و روستا یکی نوع دیگر، اقلیت های دینی یک جور تحت ظلم می باشند و ملیت های محکوم و بدون حقوق یکجوری دیگر. در یک سخن، کمتر کسی است از مردم، که همانطور که باب طبع دلش است از زندگی کردن در ایران خرسند باشد.
تنها قشری که با بستن پوزه بند بر این عوام الناس حکومت می کند، فقهای شیعه و دستگاه سرکوبگر آنان، یعنی بسیجیان و سپاه واطلاعاتی ها و دیگر شاخک های حکومت اسلامی می باشد
وضعیت نابسامان ایران، ظلم ها و اجحاف بر مردم و مشقات زندگی، باعث آن گردیده است تا اعتراضات مردم و دادخواهی های آنان یا در نطفه خفه گردد و یا نیز در همان ابتدا به انحراف کشیده شود. بسیاری از این جماعت نیز وقتی امیدها و آرزوهای خود را در سراب دیدند، راه گریز را انتخاب نموده و اکنون در مهاجرت بسر می برند

در دوران مهاجرت، یعنی در دوری از وطن و مردم خود، روحیات و فضای نسبتا خاصی بوجود می آید که اگر به درستی درک نگردد خود می تواند مشکلات جدی را در روابط و مناسبات جمعی بوجود بیاورد. یکی از معمولی ترین ِ این روحیات منفی، خودگرایی و غرق شدن در عالم خود می باشد. فرد دوچار به این روحیه تدریجا از واقعیات دور می ماند و چون مدعی می باشد که بحق جایی در بین مردم خود دارد و می بایستی برای آنها کاری بکند، مصرانه راهها و شیوه هایی را برای برون رفت امتحان می نماید. در چنین شرایطی است که اغلب فرد خیر خواه، بافته های ذهنی و آرزوهای درونی خود را کمک می گیرد و به سراع دیگران می رود. طبیعتا آن کسانی که به عنوان یاران راه از جانب فرد خیر خواه برگزیده می شود، در درجه نخست کسانی هستند که در مناسبات نزدیکتری با ایشان قرار دارند
جدا از این خواسته و تلاش، درست در جریان عمل و انجام کار است که مسائل غیر قابل پیش بینی پدیدار می گردد که رویارویی با آن و بکارگیری صبر و حوصله لازم است که میزان موفقیت را محک می زند. آنکه صبورتر است و با مشاهده واقعیات و سختی های دربر جا نزده و مقاومت می نماید، برنده است ولی آنکسی که به جای اتکا به خود و بکارگیری اعتماد بنفس، حل مشکلات را تنها از دیگران طلب می نماید، متاسفانه بازنده است

در میان آدمهایی که به شکلی می خواهند بر حوادث تاثیر بگذارند و دردها و مشکلات مردم مناطق زیستی خود را منعکس بنمایند، متاسفانه اختلاف نظرهای جدی وجود دارد. همه آدمها مثل همدیگر فکر نمی کنند و از متد یکسانی نیز پیروی نمی نمایند. به تنهایی هم که کاری پیش نمی رود و برای بوجود آوردن کوچکترین کاری می بایستی متحد بود و به شکل جمعی عمل نمود، اینجاست که فرد خیر خواه در مقابل یک سوال اساسی قرار می گیرد که: احتلاف نظرها را باید عمده نماید و یا اتحاد عمل را؟
م.قره جه