سمبل ها و استعاره ها در فرهنگ و زندگی مردم آزادیخواه

از قدیم الایام رسم بر این بوده است که نویسندگان و یا شاعران و یا طنزنویسان بسیاری لز کشورها منجمله ممالک آسیایی وایران ِ انتقادات خود را از صاحبان قدرت و خدایگان زمینی که بر گرده خلایق نشسته و به جور و آزار آنان می پرداختند ِ به شکل کنایه آمیز و تحت پوشش های خاص مطرح می نموده است. با این روش آنان ضمن تلاش برای حفظ جان حود از گزند حکامان ِ حرف های دل خود را نیز به مردم خود می زدند
در طول سالیان دراز و طولانی ِ برخی از نویسندگان زیرک نیز برای اینکه منظور و مقاصد سیاسی خود را به شکلی به میان مردم خود ببرند ِ از قواعد تشبیه سازی استفاده نموده و مثلا با مقایسه زندگی حیوانات و جانوران با زندگی آدمیان در جهت آگاهی دهی و بیداری آنان تلاش نموده اند. کتاب مشهور کلیله دمنه در ایران قدیم و یا آثار و یا نوشته های صمد بهرنگی فقید در ایران این دوران را می توان به عنوان نمونه ای از کارهای نویسندگی به این سبک نام برد. در کشورهای دیگری چون روسیه ِ نویسندگان توانمندی چون شچدرین به این سبک نویسندگی کرده اند و در اروپا و بویژه در کشور انگلستان نیز نویسندگانی چون جرج اورل (نویسنده کتاب قلعه حیوانات) از این قاعده پیروی نموده اند
بسیاری از شاعران و نویسندگان نیز که اجبارا به ترک و طن خود پرداخته و یا زندگی مخفی را پیشه نموده بودند برای اینکه بتوانند پوششی برای حفاظت خود از گزند ماموران امنیتی رژیم های دیکتاتور داشته باشند بخش هایی از آثار و نوشته های خود را با نام های مستعار! بیرون داده اند
این سبک استعاره ای در فعالیت های سیاسی و ضد رژیم نیز از جانب گروه ها و محافل سیاسی زیر زمینی بکار گرفته می شود و تقریبا در تمامی کشورهایی که حق اظهار نظر را از دگراندیشان سلب نموده و با روش دیکتاتوری اداره می نمایند آزادی خواهان و تحول طلبان آنجا به سبک و روش فعالیتی زیر زمینی روی آورده و پیام ها و نداهای درونی خود را با انتخاب نام های مستعاری به گوش مردم خود می رسانند
طبیعی است که اگر در کشوری مانعی برای فعالیت های سیاسی وجود نداشته باشد و چون کشورهای اروپایی ِ آزادی های دموکراتیک برای تمامی انسانهای خیراندیش فراهم باشد ِ آنموقع متدهای مخفی کاری و استفاده از سمبل ها و استعاره ها برای ارتباط گیری با مردم ضرورت وجودی خود را از دست داده و اصلاح طلبان و آزادی خواهان از شکل فعالیتی قانونمند پیروی خواهند نمود. اما در سیستم های حکومتی همانند جمهوری اسلامی که کاملا ایده ئولوژیک می باشد و پاسداران حکومتی به شکار آدمها پرداخته و با دزدیدن آنان و قتل های مخفی ِ ناجوانمردانه و بدون محاکمه جنایت می نمایند ِ آیا پنهان کاری و انتخاب راه های مبارزاتی زیر زمینی نمی تواند قابل توجیه باشد؟

م.قره جه